Maalesef 80’lerin o geleneksel fındık hasatları artık devam etmiyor. Doğa ile bütünleşebildiğin memleket ziyaretleri hiç yok denecek kadar az hale geldi. İstanbul gibi metropol bir şehirde de yaşıyorsanız, doğaya ve memlekete özlem duymadan geçen bir gününüz olamıyor. Bu neden ile eşim ile birlikte fırsat buldukça Türkiye’deki küçük kasabaları gezerdik. Sayamayacağım kadar eşsiz güzelliklere sahip bu küçük kasabaları gezerken gördüğüm seramik atölyelerine karşı bilinçsizce çok fazla hayranlık duymaya başladım. Geçmişin anıları ile içimde kalan o çamura bulaşma güdüsü sanırım beni içten içe kendine çekmeye başladı.

Zaman ile evde basit bir şeyler yapmaya çalıştım. Ardından yaptıklarım evin içinde dolanmaya başlayınca küçük bir hobi odası ayarladım. Bir süre sonra hobi odası ne için kullanacağımı dahi bilmediğim aletler ile dolmaya başladı. Değişik çamurlar, sır altı renkler, artistik sırlar derken çamur ile yapmak istediklerime o eşsiz heyecanıma hem ortamım hem de kişisel tekniklerim yetmemeye başladı. Ardından M.E.B. onaylı seramik sertifika programına dahil oldum. Bu eğitimin ardından gelişim alanlarım çoğaldıkça, daha fazla imkana sahip bir ortama ihtiyaç duymaya başladım ve evimin büyük bir kısmını seramiğe ayırmaya karar verdim. Masa, torna, kalıp ve merdane derken en sonunda seramik fırınım da hayatıma girmiş oldu.

Hayat bana aralıksız olarak deli gibi koşturduğum 23 yıllık kurumsal iş hayatıma artık ara vermem gerektiğini söyledi ve herkes için çok zor olan Pandemi sürecine girdik. Eve kapanmalar başladıkça ben çamura sarıldım ve çamura sarıldıkça ürettikçe ürettim. Zaman ile kendi tekniklerimi geliştirmeye ve farklı farklı tasarımlar yapmaya başladım. Gece hayalime giren modelleri sabah kalkıp hemen yapmaya başladığım zamanlarım çok fazla oldu. Bozdum, kırdım, çatlattım, fırlattım, yaktım ama bir amaç edinerek “ne kadar çok deneyim o kadar çok gelişim, farklı tasarım” diyerek tüm yakın çevreme hediyeler yapmaya başladım.